Evolving around hardcore and pornography, camouflage, speed and breaking, this performance questions both the hard and the core in hardcore techno and points to its text(ure) and potential. The performer dances, speaks, rests, feels, occupies, dances, dances, dances and remains in hardcore. At 200 beats per minute hardcore is techno on amphetamines. It is rave gone crazy. It is the sound of the underdog, What if dancing so fast can be a way to appropriate speed not for being more productive, but for the opposite: Speed becomes a way to increase sensations and to elude control.


NL
Softcore stelt zowel de hardheid als de core van hardcore techno in vraag en wijst op zijn text(uur) en potentieel.
Aan 200 beats per minuut is hardcore techno op amfetaminen. Het is rave die gek is geworden, het geluid van de underdog. Wat als zo snel dansen een manier kan zijn om snelheid toe te eigenen, niet om productiever te zijn, maar voor het tegenovergestelde? Snelheid wordt een manier om sensaties te versterken en controle te ontlopen.
 

Concept, choreography and performance: Lisa Vereertbrugghen
Sound: Michael Langeder
Lights: Vera Martins
Artistic advice: Madison Bycroft, Sabine Cmelniski, Nestor Garcia Diaz

Coproduction of CENTRALE FIES within the program of LIVE WORKS PERFORMANCE ACT AWARD, STUK, BUDA and BIT Teatergarasjen
With the support of CAMPO, Tanzfabrik, Workspace Brussels and SZENE Salzburg.
Funded by de Vlaamse Overheid and apap – Performing Europe 2020, co-funded by the Creative Programme of the European Union

​

​